Δάνεια τα οποία έχουν μετατραπεί από Ευρώ σε Ελβετικά φράγκα (CHF)- Ουδόλως καταλαμβάνονται από το δεδικασμένο της απόφασης 4/2019 ΟλΑΠ.- Η παράβαση του καθήκοντος αληθείας από τις Τράπεζες (άρθρο 116 Κ.Πολ.Δ)

  

      Η παράβαση του καθήκοντος αληθείας από τις τράπεζες (άρθρο 116 Κ.Πολ.Δ)

           

       Αγαπητοί αναγνώστες-δανειολήπτες ελβετικών φράγκων (CHF), η αλήθεια είναι ότι πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι, έχετε απογοητευθεί από την πρόσφατη απόφαση 4/2019 της ολομελείας του Αρείου Πάγου, η οποία αψηφώντας τις πρόσφατες νομολογίες του ΔΕΕ, ή μάλλον για να το θέσω στην σωστή βάση του, όχι αψηφώντας, αλλά λαμβάνοντές τις υπόψη πολύ σοβαρά, κάθησε και σκέφτηκε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να τις προσπεράσει. Και αυτός ο τρόπος δεν μπορούσε να ήταν άλλος από την εύκολη, μα κατάπτυστη διαδρομή του να μην μπει σε κόπο καθόλου να τις εφαρμόσει, δηλ. να μην προβεί καθόλου σε έλεγχο της προσβαλλόμενης ρήτρας αποπληρωμής των δανείων, θεωρώντας πως αυτή η ρήτρα απηχεί ή ταυτίζεται με την διάταξη του εθνικού δικαίου του άρθρου 291 ΑΚ, η οποία εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση που στην Ελλάδα έχουμε συνομολόγηση οφειλής σε κάθε νόμισμα, ο οφειλέτης, αν δεν συμφωνήθηκε το αντίθετο, έχει δικαίωμα να πληρώσει σε εγχώριες νομισματικές μονάδες με βάση την τρέχουσα αξία του νομίσματος στο χρόνο  και τον τόπο της οφειλής.

     Εδώ βέβαια τίθεται το εύλογο ερώτημα : Για ποιο λόγο η ΠΔΤΕ 251/2002 θέτει ως υποχρέωση των πιστωτικών ιδρυμάτων συγκεκριμένη πληροφόρηση αναφορικά με τα δάνεια σε συνάλλαγμα ; Δεν γνωρίζαν για το 291ΑΚ; Απάντηση : Ασφαλώς και γνωρίζαν αλλά στα απο τα πιστωτικά ιδρύματα χορηγούμενα δάνεια σε συνάλλαγμα το επιτόκιο, η διάρκεια και οι λοιποί όροι συμφωνούνται ελεύθερα μεταξύ των συμβαλλομένων μερών (ΠΔΤΕ 2325/1994). Αυτή είναι η ιστορική προσέγγιση κύριοι της νομιναλιστικής αρχής στα χορηγούμενα από τα πιστωτικά ιδρύματα, δάνεια σε συνάλλαγμα και όχι το 291ΑΚ.

         Συνεπώς, ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος δεν είναι νομικός, αυτό που μπορεί απλούστατα να καταλάβει είναι πως για να δεσμεύεται οποιοδήποτε εθνικό δικαστήριο απο την προαναφερόμενη απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου (4/2019), θα πρέπει να έχουμε συνομολόγηση οφειλής σε ξένο νόμισμα, δηλαδή εξαρχής σύναψη δανείου σε συνάλλαγμα και ειδικότερα σε ελβετικά φράγκα. 

    

       Επομένως, ανακύπτει το εύλογο ερώτημα και αφορά μεγάλη μερίδα των δανειοληπτών που έχουν μετατρέψει το νόμισμα του δανείου τους απο ευρώ (€) σε ελβετικά φράγκα (CHF), δηλαδή αφορά το συγκεκριμένο κομμάτι δανειοληπτών οι οποίοι αρχικά συνήψαν στεγαστικό ή επαγγελματικό δάνειο σε ευρώ και δια μίας πρόσθετης πράξης τροποποίησης συμφώνησαν να μετατραπεί το νόμισμα του δανείου τους σε ελβετικά φράγκα, αν δεσμεύονται τα εθνικά δικαστήρια και ως προς αυτούς!!

       

       Η απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα είναι πως ουδόλως στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε εξαρχής σύναψη οφειλής σε ξένο νόμισμα και επομένως τα εθνικά δικαστήρια δεν δεσμεύονται στις συγκεκριμένες περιπτώσεις.

       Και εδώ ανακύπτει το γιατί ; Έχει άραγε κανείς από εσάς σκεφτεί τί σημαίνει μετατροπή του νομίσματος σε ένα δάνειο ; Αλήθεια, πως μπορεί ακόμη και ένας δικαστής να συλλάβει το νόημα και να κατανοήσει τη φύση της μετατροπής του νομίσματος ενός δανείου από το ένα νόμισμα στο άλλο ; Στην περίπτωση αυτή υφίσταται νέο δάνειο σε ελβετικά φράγκα το οποίο εξόφλησε το προηγούμενο  δάνειο σε ευρώ, οπότε έχουμε νέα συνομολόγηση οφειλής σε ξένο νόμισμα ή απλά άλλαξε το νόμισμα έκφρασης του νομίσματος οφειλής ; 

        Εδώ υφίσταται και η ξεδιάντροπη αλλοίωση της πραγματικότητας από τις εναγόμενες τράπεζες. Ακούστε λοιπόν τί έχει πει μία απόφαση εθνικού δικαστηρίου στον πρώτο βαθμό. Λέει η απόφαση : 

         Στην πραγματικότητα ο δανειζόμενος συνάπτει ένα νέο δάνειο σε ελβετικά φράγκα και στη συνέχεια με τα ελβετικά φράγκα τα οποία λαμβάνει μέσω του δανείου που συνήψε σε ελβετικό φράγκο, τα μετατρέπει σε ευρώ προκειμένου να αποπληρώσει το δάνειο του σε ευρώ. Έτσι το μεν αρχικό δάνειο σε ευρώ αποπληρώνεται (εξοφλείται) και παραμένει πλέον οφειλόμενο (εν ενεργεία) το νέο δάνειο σε ελβετικό. Αυτός είναι ο τρόπος με το οποίο ένα δάνειο που συνήφθει σε ευρώ μετατρέπεται σε δάνειο ελβετικών φράγκων. Προφανώς από εκείνη τη στιγμή η οφειλή του δανειολήπτη έναντι της Τράπεζας είναι σε ελβετικά φράγκα.»  

 

      Ποιά είναι τα σφάλματα της προηγούμενης απόφασης ; Το πρώτο σφάλμα της είναι ότι συνάγει συμπέρασμα χωρίς να έχει προσφύγει στους ερμηνευτικούς κανόνες των δικαιοπραξιών (άρθρα 175 και 200ΑΚ), παρόλου που χρησιμοποιεί την φράση "στην πραγματικότητα", δηλαδή παρόλου που το ίδιο το δικαστήριο θεωρεί πως υφίσταται ασάφεια στο τί συμβαίνει πραγματικά κατά την μετατροπή του νομίσματος ενός δανείου σε ένα άλλο άλλο νόμισμα και συγκεκριμένα στις περιπτώσεις που μας ενδιαφέρουν σε ελβετικά φράγκα (CHF).

     

     Το δεύτερο σφάλμα του είναι ότι στήριξε την εν λόγω ελάσσονα πρόταση σε μη νόμιμη βάση, καταλείποντας κενά και αμφιβολίες, δοθέντος ότι η αλήθεια είναι πως για να συμβεί αυτό που προαναφέρθηκε, δηλαδή ένα νέο δάνειο σε ελβετικά φράγκα, θα πρέπει να λάβει χώρα η εξής διαδικασία :

          α. νέα λογιστική εκταμίευση σε ελβετικά φράγκα (CHF)

       β. εν αγνοία πώληση των ελβετικών φράγκων από τον δανειολήπτη στην τράπεζα και αντίστοιχα αγορά απο την τράπεζα των ελβετικών φράγκων που περιήλθαν στην κυριότητα του δανειολήπτη,

          γ. καταβολή απο την τράπεζα του τιμήματος της πώλησης των ελβετικών φράγκων στον δανειολήπτη, δηλ. του αποδίδει το ποσό σε ευρώ ως τίμημα της ειρημένης πώλησης δια του οποίου και θα εξοφλήθεί το υφιστάμενο άληκτο κεφάλαιο των ευρώ (€).

       Συνεπώς, στην περίπτωση που δεν συμβούν όλα τα προηγούμενα, ουδόλως υφίσταται συνομολόγηση νέας οφειλής σε ελβετικά φράγκα, αλλά απλή αλλοίωση της ενοχής, δεν υφίσταται νέα χορήγηση ελβετικών φράγκων, αλλά υφίσταται μόνο η αρχική χορήγηση είναι σε ευρώ και δια της προαναφερόμενης πρόσθετης πράξης μετατροπής του νομίσματος, στην πραγματικότητα συμφωνείται απο το χρονικό σημείο της μετατροπής και εντεύθεν, το ελβετικό φράγκο να χρησιμοποιείται ως χρήμα-μέτρο, δηλαδή, ως νόμισμα υπολογισμού της οφειλής και μόνο, αφού η αρχική χορήγηση είναι σε ευρώ, αλλά και σε ευρώ αποπληρώνονται και όλες οι δανειακές υποχρεώσεις αλλά με βάση την, καθ' εκάστη πληρωμή, ισοτιμία των δύο νομισμάτων,  τον τρόπο καθορισμού της οποίας συμφωνούν τα συμβαλλόμενα μέρη. 

         Τί γράφουν οι τράπεζες στις αντικρούσεις του και στην κυριολεξία προσπαθούν να εξαπατήσουν τους δικαστές. 

     Λένε πχ. το δάνεισμα μπορεί να περιέλθει από την περιουσία του δανειστή στην περιουσία του οφειλέτη με οποιονδήποτε ισοδύναμο της μεταβίβασης της κυριότητας οικονομικό τρόπο και πιο συγκεκριμένα με την πραγματική μετατροπή του του άληκτου κεφαλαίου του δανείου από ευρώ σε ελβετικά φράγκα.  

     Το ψεύδος δεν έχει όρια και όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο πιστευτό μπορεί να γίνει. Τούτο δε διότι, το δάνεισμα περιήλθε από την περιουσία του δανειστή στην κυριότητα του οφειλέτη και αυτό έλαβε χώρα μία φορά, δηλαδή όταν εξαρχής συνάφθηκε το δάνειο σε ευρώ (€). Ουδόλως έλαβε χώρα  περιέλευση νέου δανείσματος με ισοδύναμο της κυριότητας οικονομικό τρόπο, πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί μόνο με νέα λογιστική εκταμίευση ελβετικών φράγκων στον καταθετικό λογαριασμό του καταναλωτή, εξόφληση του υφιστάμενου άληκτου κεφαλαίου των ευρώ (€) και εκ νέου συνομόληση οφειλής σε ελβετικά φράγκα (CHF). Δηλαδή, να υπάρξει εκ νέου καινούρια χορηγητική διαδρομή του λογιστικού χρήματος, γιατί το συνάλλαγμα είναι όντως λογιστικό χρήμα.

     Ενδείκτης ενίσχυσης των προαναφερόμενων, η συμπεριφορά των συμβαλλόμενων μερών κατά την διάρκεια λειτουργίας της σύμβασης και συγκεκριμένα η εμμονή της τράπεζας στην αρχική προσημείωση σε ευρώ, αλλά και η διατήρηση των αποσπασμάτων των εμπορικών βιβλίων της τράπεζας από την αρχική σύναψη του δανείσματος σε ευρώ.

    Όλα αυτά θα πρέπει να επισημαίνονται στους φυσικούς δικαστές, δοθέντος ότι αποτελούς ουσιώδεις-λυσιτελείς ισχυρισμούς που μπορούν να καθορίσουν την αληθινή φύση της δικαιοπραξίας. 

   Ως δικηγόρος του Συναδεφ και ως συνήγορος πολλών δανειοληπτών ελβετικού φράγκου, εύχομαι και το πιστεύω διατηρώντας θετική σκέψη πως, οι υποθέσεις αυτές που μαστίζουν χιλιάδες νοικοκυριά, να λυθούν στο τέλος με τον πρέποντα τρόπο, που δεν είναι άλλος από το -5% της ισοτιμίας εκταμίευσης. Και φυσικά δεν μπορώ να ακούω τραπεζοεπιχείρηματα, ακόμη και από σοβαρούς ανθρώπους, ότι τον πρώτο καιρό οι δανειολήπτες ωφελήθηκαν.  Δεν έχει σημασία αυτό!!!!!!

      

     Το δίκαιο προστασίας του καταναλωτή δημιουργήθηκε προκειμένω να μην δημιουργούνται απο προδιατυπωμένους ΓΟΣ ελλείματα πληροφοριών και εναλλακτικών λύσεων αλλά και προκειμένω να μην καταλύονται οι κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού και της ελεύθερης συγκριτικής εκτίμησης μεταξύ διαφόρων προιόντως του ιδίου ή διαφορετικού προμηθευτή. 

      Στο δια ταύτα, αν επεξηγήθηκαν όλα όσα έπρεπε στους δανειολήπτες μέσω ενός επιβαλλόμενου επιπέδου πληροφόρησης, τα κριτήρια καθορισμού του οποίου (επιπέδου πληροφόρησης) τίθεται στις αποφάσεις του ΔΕΕ (C-186/16, C-51/17, C-26/13), τότε ισχύει η αρχή της αυτοευθύνης και είναι οι δανειολήπτες είναι υπεύθυνοι για την επιλογή της.

      Συνεπώς, το αν ωφελήθηκαν στην αρχή, αλλά ουδόλως τους παρασχέθει είτε συμβατικά είτε με ξεχωριστό κείμενο το επίπεδο πληροφόρησης όπως το απαιτεί το ΔΕΕ, η ωφέλειά τους κατά τα δύο πρώτα χρόνια της συμβατικής λειτουργίας των δανείων αποτελεί παραδοχή που ουδόλως διακόπτει την αιτιώδη διαδρομή της σημαντικής διατάραξης της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που ισχύει κατά την σύναψη της σύμβασης, αλλά εκδηλώθηκε κατά την λειτουργία της, πολλώ δε μάλλον που όλες οι τράπεζες γνωρίζαν για επικείμενη υποτίμηση του ευρώ σε ποσοστό 30% και μάλιστα εξ αυτών είχε κερδίσει και την 2η θέση σε παγκόσιο επίπεδο, αναφορικά με την πορεία ισοτιμίας του δολλαρίου......

   Με αμέριστη εκτίμηση και συμπαράσταση σε όλους όσοι υφίστανται καθημερινά ψυχική ταλαιπωρία....

Α.Π