ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΤΟΥ ΕΛΒΕΤΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ (ΦΡΑΓΚΟΥ) ΜΕ ΕΥΡΩ- ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΞΕΓΕΛΑΣΕ ΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ ΔΑΝΕΙΩΝ ΣΕ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΦΡΑΓΚΟ-ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΘΕΙ ΤΩΡΑ

                    Αγαπητοί Αναγνώστες μου, το παρόν άρθρο μου και ειδικότερα ένα απόσμασμα αυτού δημοσίευσα πριν απο κάποιες ημέρες στην εφημερίδα "Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ δημοκρατίας". Το περιεχόμενό του έχει ως εξής, δηλαδή :

Δάνειο Σε Ελβετικό Φράγκο (CHF)- Ο Δικαστικός αγώνας για τη δικαίωση.

Αγαπητοί αναγνώστες μου, θα ξεκινήσω το παρόν άρθρο μου με μία εισαγωγική ερώτηση. Μπορεί να υπάρξει ποτέ περίπτωση, ένας συνάνθρωπός μας να δανείστηκε από γνωστή ανώνυμη τραπεζική εταιρία το ποσό των εκατόν χιλιάδων ευρώ (100.000) € με την μορφή στεγαστικού δανείου 30ετούς διάρκειας, να έχει επιστρέψει μέσα σε 5 έτη λειτουργίας του συνολικά τοκοχρεωλυτικές δόσεις τριάντα χιλιάδων (30.000) € και εν τέλει να οφείλει εκατόν τριάντα χιλιάδες ευρώ (130.000) € ; Μετά λύπης σας πληροφορώ πως πενήντα πέντε χιλιάδες δανειολήπτες (55.000) ανά την ελληνική επικράτεια έχουν πέσει «θύματα» την περίοδο 2006 έως και τέλη του 2008 περίπου της, ευρέως διαφημιζόμενης από τα ΜΜΕ εκείνης της εποχής, παγίδας που λέγεται «ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΦΡΑΓΚΟ».  Άραγε, γιατί απότομα σταμάτησαν να χορηγούνται τέτοια δάνεια; 

Αυτό εξηγείται από το πολύ απλό γεγονός πως όλοι οι, απρόσεκτοι μεν αλλά μέσης αντίληψης καταναλωτές (έτσι ερμηνεύει τον πελάτη ο νομοθέτης στον νόμο Ν. 2251/1994 Περί Προστασίας του Καταναλωτή) είδαν πολύ εύκολα το «τυρί», δηλαδή το χαμηλό επιτόκιο LIBOR που τοκίζονταν ετησίως τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο και που είχε άμεσα αντίκτυπο τόσο βραχυπρόθεσμα στην μηνιαία τους δόση όσο και μακροπρόθεσμα στο επιστρεφόμενο κεφάλαιο (με την προυπόθεση πάντα βέβαια η Ισοτιμία του Ελβετικού νομίσματος με το ΕΥΡΩ να παρέμενε σταθερή) και δεν είδαν ή μάλλον ορθότερα δεν τους εδόθη η πραγματική δυνατότητα να δουν τη «Φάκα» δηλαδή τον συναλλαγματικό κίνδυνο που εμπεριέχεται σε μία τέτοια σύμβαση και που μπορεί να έχει ανά πάσα στιγμή δυσμενέστατες συνέπειες τόσο στην επιστρεφόμενη δόση κατά μήνα όσο και στο λογισθέν άληκτο κεφάλαιο.  

 

Τοιουτοτρόπως έλαβαν χώρα με το γνωστό αποτέλεσμα τα ανωτέρω αγαπητοί αναγνώστες, για το λόγο ότι, η επιστροφή των δανείων σε ελβετικό φράγκο και σε συνάλλαγμα γενικά συνδέεται άμεσα με την αγορά συναλλάγματος, αφού ναι μεν ο δανειολήπτης πληρώνει σε ευρώ, επί της ουσίας όμως αγοράζει από το τραπεζικό γκισέ τα ελβετικά φράγκα που απαιτούνται έτσι ώστε να αποπληρώσει την δόση του σε CHF. Αυτό άλλωστε ορίζεται και στο άρθρο 291 του αστικού κώδικα σύμφωνα με το οποίο : «Όταν πρόκειται για χρηματική οφειλή σε ξένο νόμισμα που πρέπει να πληρωθεί στην Ελλάδα, ο οφειλέτης, αν δεν συμφωνήθηκε το αντίθετο, έχει δικαίωμα να πληρώσει σε εγχώριο νόμισμα με βάση την τρέχουσα αξία του ξένου νομίσματος στον χρόνο και στον τόπο της πληρωμής».

 

Θα αναρωτηθεί λοιπόν ο καθένας αλλά και φυσικά και ο φυσικός δικαστής των εκκρεμoυσών ήδη αγωγών κατά των Τραπεζών για τα περί ων ο λόγος δάνεια, δεν γνωρίζατε αγαπητοί μου πως λειτουργούν γενικά τα δάνεια σε ξένο νόμισμα; Η απάντηση είναι : φυσικά και όχι και αυτό συνάγεται εμμέσως πλην σαφώς από το γεγονός ότι η πληθώρα των δανειοληπτών οι οποίοι δανείστηκαν χρηματικά ποσά στα τέλη του 2006 με μία ισοτιμία ευρώ-φράγκου στο 1 ευρώ προς 1,55 ελβετικά Φράγκα ας πούμε. Οι τελευταίοι θα μπορούσαν εάν είχαν πλήρη επίγνωση των δεδομένων τέτοιων δανείων να είχαν ζητήσει την μετατροπή των δανείων τους στο νόμισμα του ευρώ κάποιους μήνες αργότερα, μιας και η ισοτιμία ευρώ- φράγκου μέχρι και τον Ιούνιο του 2008 είχε διαμορφωθεί προς όφελός τους σε σχέση με την ημερομηνία εκταμίευσης στο ιστορικό υψηλό του 1 ευρώ προς 1,67 ελβετικά φράγκα και προβαίνοντας σε μία τέτοια μετατροπή σαφώς και θα είχαν κερδίσει αρκετές χιλιάδες ευρώ.         Η προαναφερόμενη κίνηση όμως προϋποθέτει την παρακολούθηση της νομισματικής αγοράς καθημερινά, πράγμα που οφείλει ένας δανειολήπτης σε ξένο νόμισμα να τηρεί με ευλάβεια, όμως ουδόλως έπραξε για τους, ως άνω λόγους, κάποιος από τους 55.000 δανειολήπτες όπως προανέφερα. 

 

Καταλήγουμε έτσι στο συμπέρασμα πως οι δύσμοιροι σε ελβετικό φράγκο δανειολήπτες προέβησαν στην σύναψη αυτών, χωρίς να έχουν τηρηθεί από την μεριά των προμηθευτών-Τραπεζών οι προϋποθέσεις του νόμου για ελάχιστη πληροφόρηση των καταναλωτών όταν αυτοί βρίσκονται στις διαπραγματεύσεις για την σύναψη δανείου σε ξένο νόμισμα, ήτοι : α/ επεξήγηση του συναλλαγματικού κινδύνου και τις συνέπειες που αυτός μπορεί να έχει τόσο στην μηνιαία δόση όσο και στο άληκτο κεφάλαιο (στη λειτουργία του δανείου δηλαδή) και β/ ο τρόπος που μπορεί να αντιμετωπισθεί ο συναλλαγματικός κίνδυνος, ήτοι γνωστοποίηση των μέσων αντιστάθμισής του.  Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι «ηλίου φαεινότερο» πως, σε οποιονδήποτε καταναλωτή που θέλει να αγοράσει πρώτη κατοικία, του εξηγήσεις (ως υπάλληλος τράπεζας) ότι παράλληλα με την σύναψη του δανείου θα πρέπει να αγοράσει και ένα αντισταθμιστικό προϊόν (όπως π.χ συμβόλαιο προαιρέσεως συναλλάγματος), γιατί αλλιώς ενδεχομένως θα βρεθεί στην τωρινή του θέση (λογιστικά κατάχρεος δηλαδή), θα προτιμήσει, στα πλαίσια καθαρών συγκρίσιμων μεγεθών, το δάνειο στο εγχώριο νόμισμα του ευρώ με σταθερό ή κυμαινόμενο επιτόκιο παρά να αναλάβει το ρίσκο του δανείου σε ξένο νόμισμα που κατά την προσωρινή μου άποψη είναι ένα είδος επενδυτικού προϊόντος, όπως π.χ είναι και μία προθεσμιακή κατάθεση σε συνάλλαγμα με επιτόκιο υψηλότερο από το κανονικό στην οποία έχει συμφωνηθεί και σύμφωνο προαιρέσεως κύριου και εναλλακτικού νομίσματος κατά την επιστροφή του κεφαλαίου με τους τόκους, δηλαδή όταν λήξει η προθεσμιακή κατάθεση έχει η τράπεζα το δικαίωμα να επιστρέψει στον καταθέτη τους τόκους και το κεφάλαιο ή στο κύριο νόμισμα του ευρώ ή στο εναλλακτικό νόμισμα του δολαρίου ας πούμε, πάντα σε σχέση με την ισοτιμία βάσης που υπήρξε κατά την ημερομηνία κατάθεσης και ανάλογα με το συμφέρον της από την αλλαγή των ισοτιμιών. Μετά ταύτα μία τέτοια κατάθεση όπως και το δάνειο σε ελβετικό φράγκο (CHF) σαφώς και δεν απολαμβάνουν τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά μιας απλής προθεσμιακής κατάθεσης και ενός απλού στεγαστικού δανείου δηλαδή, αφού ενέχουν επενδυτικό κίνδυνο.  

 

Εδώ είναι και το πρόβλημα αγαπητοί αναγνώστες μου, το γνωσιολογικό έλλειμμα που δημιουργήθηκε από τους προμηθευτές (Τράπεζες) σε όλους τους πολίτες κατά το προσυμβατικό στάδιο των διαπραγματεύσεων, εξαιτίας του οποίου δεν τους παρήχθησαν αληθινά συγκρίσιμα μεγέθη με προϊόντα άλλως τραπεζών ή άλλα προϊόντα των ιδίων καταστρατηγώντας έτσι τον υγιή ανταγωνισμό.

Λύση

Εύλογα τώρα όλοι θα αναρωτηθείτε, υπάρχει κάποια λύση;.

Από Θεωρητική και μόνο προς το παρόν άποψη, εάν η ισοτιμία ευρώ- φράγκου μεταβληθεί κάποια στιγμή προς την αντίθετη από την μέχρι τώρα κατεύθυνση (προς το παρόν έχει κλειδώσει στο 1 ευρώ προς 1,200 ελβετικά φράγκα) η κατάσταση θα εξομαλυνθεί. Όμως επειδή κανείς από τους δανειολήπτες δεν επιθυμεί να βρίσκεται σε μία κατάσταση ρευστότητας υπάρχει φυσικά και ο δρόμος της δικαιοσύνης, την οποία και ως νομικός προκρίνω ως η μόνη δίκαια και θεμιτή λύση.

Εν ολίγοις, Ο δανειολήπτης ζητά με αναγνωριστική αγωγή, την οποία προσωπικά ως νομικός την στηρίζω σε 3 νομικές βάσεις (ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες της κάθε περίπτωσης), αναδρομικά και δυνάμει όλων των μέχρι τώρα καταβολών του, να αναγνωριστεί το δάνειο του να αποπληρωθεί με βάση τα μεγέθη της ισοτιμίας της ημέρας εκταμιεύσεως των χρημάτων και φυσικά με το β’ αίτημα ζητά να αναγνωριστεί ότι κατά το χρόνο κατάθεσης της αγωγής του οφείλει χ….ποσό και όχι το ψ….ποσό.  Αυτά εν ολίγοις, αφού σύντομα περιμένω την πρώτη μου απόφαση από τις πολλές ήδη εκκρεμούσες αγωγές. Αναλυτικά για οτιδήποτε αφορά τα δάνεια σε ελβετικά φράγκο επισκεφτείτε το Blog μου με την επωνυμία «www.diadiktiakosdikigoros.blogspot.com» στο οποίο έχω αναρτήσει 4 σχετικά άρθρα.

 

 Με χαρά επίσης σας ανακοινώνω πως έχει εκδοθεί και η πρώτη ΘΕΤΙΚΗ δικαστική απόφαση (ασφαλιστικών μέτρων) με την οποία ανεστάλει η εκτέλεση διαταγής πληρωμής η οποίας εξεδόθει δυνάμει στεγαστικού δανείου σε ελβετικό φράγκο και μέσα στον μήνα Αύγουστο 2013 θα εκδοθεί και η πρώτη οριστική απόφαση για το ίδιο θέμα.

Με Τιμή 

Αντώνιος Πράτας, Δικηγόρος Παρ’ Εφέταις.

Τηλ. 6974-417556, email. denmarco@hotmail.com